Till death do us part

Even een klein berichtje, om weer van start te gaan met schrijven en te laten weten dat het goed gaat met me en jullie me heel dierbaar zijn. Hoe langer ik weg ben, des te lastiger vind ik het om te schrijven en ik ben van het pad afgeraakt. Met excuus wil ik het weer op gaan pakken.

Op het moment ben ik weer student. Sinds begin april worstel ik door de tweede helft van het Oude Testament. Ik heb maanden gehoord dat dit deel van de studie het beste is, ik moet zeggen dat ik er een zwaardere dobber aan heb sinds we aan de profeten zijn begonnen. Tegen de tijd dat we de grote profeten begonnen, dacht ik “ik ga naar huis”. Deze week is de laatste aan de beurt, dus vooruit, we gaan door…. Mijn brein wil graag wat meer directe logica en ik moet iedere keer weer helemaal ingraven voordat een boek een beetje zinnig wordt voor me en het is bij die grote boeken ook simpelweg heel veel werk. We moeten altijd beginnen om het boek in een schema te zetten, een structuur, maar bij de profeten verdwaal ik regelmatig. Vervolgens krijg ik advies en ik volg het gewoon maar op, ook al zie ik het dan soms nog niet echt. Ik vind het wel mooi hoor, bij de weg, door de studie, de lessen, stukje achtergrond onderzoek wordt er wel heel veel duidelijk en het is echt een verrijking. In de profeten zit de passie van God en als je een boek helemaal doorleest in een korte tijd, en dan nog eens, dan ga je dat meer ontdekken.

Een andere reden waarom ik het lastig vind om iets op deze blog te zetten, is omdat het werk dat ik doe in kantoor – “personeelszaken” zeg maar – z’n gevoeligheden kent. Dus wat me echt bezig houdt, kan ik niet weergeven. Er zitten leuke kanten aan – ik hou ervan om dingen te verbeteren, ik hou ervan om in de keuken te kijken en mee te denken over hoe dingen georganiseerd zijn. Het lastige is ook hierin dat mijn brein een ander idee van logica en ordening heeft, dan veel mensen waar ik mee werk, en ik draag nog veel “regels” bij me vanuit mijn oude baan. Die zijn handig, ik moet ze allen juist doseren en toepassen in dit huis waar iedereen vrijwillig werkt. Alleen al in hoe je het brengt – ben ik jarenlang afgericht of zakelijk te communiceren, nu moet ik me eraan herinneren dat ik sociale verplichtingen voorop laat gaan.

Officieel ben ik nu alleen tijdens corvee uren in het kantoor – net als vorig jaar de eerste zes maanden van de studie. Officieus is het soms wat meer, maar vooral moet ik waken om niet te veel verantwoordelijkheid op the nemen, nu ik weet wat er nodig is en moet, omdat ik meer ingewerkt ben. Het is makkelijker om om te schakelen van studie naar een praktische klus, dan naar een … brief voor een visum, of een “lastig gesprek”, of zo. Ik heb onlangs geleerd dat er in Engeland een gezegde is over “the need of Dutch courage” – waarmee men wilde aangeven dat ze hier erg blij zijn met de Nederlandse overtuiging dat ook lastige feedback soms gegeven moet worden. Wij hebben er dan ook een paar mogen doen….

Mijn maatje, die het kantoor eigenlijk draagt, heeft er een zware dobber aan door allerlei redenen en ik wil haar bijstaan zoveel ik kan.

We hebben wel veel lol ook samen gelukkig, we kunnen elkaar echt corrigeren, aanvullen, maar ook de gek steken.

Afgelopen weekend was bijzonder moeilijk. Vorig jaar is er een internationaal stel binnengekomen, getrouwd in Februari of zo en vervolgens met de training, waar ik staflid van was, op pad gegaan. Sindsdien zijn ze blijven werken. Vanwege hun achtergrond kan ik niet in details treden over hen. Afgelopen vrijdag zijn ze met een stel vrienden van de kerk gaan kanoën. De kano raakte verstrikt in een overhangende boom of zo, de mannen gingen te water, een kon eruit komen, maar deze medewerker kon niet zwemmen. Het was heel koud water, de reddingswerkers konden niet bij hem komen, hij is bewusteloos geraakt en heel lang onder water geweest. Ze hebben hem nog een dag op IC gehad, maar hij is zaterdag om twaalf uur overleden.

Om twee uur stonden we allemaal in de grote zaal voor een inzegening van een huwelijk (ze waren donderdag voor de wet getrouwd) van een ander internationaal stel – hij kwam met mij binnen twee jaar geleden (zelfde training). Haar hebben we vorig jaar in de Filipijnen ontmoet. Sinds september waren ze beide hier aan het werk.
Het was goed en eerlijk, maar ook vreemd. Viering van leven en dood, viering van de Heer over leven en dood.

Wel, dat zijn zo een paar schetsen van hoe het hier is.
Binnenkort meer.
Dag allemaal.