Pieken en dalen

Voor mijn vertrek deed ik een paar geweldig domme acties.
- Ik had wat dagen ervoor een deodorant roller op z’n kop in mijn “tandenpoetsglas” gehangen, want ik was de dop kwijt. In die paar dagen moet er wat uit gedruppeld zijn. Dop weer gevonden, alles weer normaal – en ik vergat het verder. Die morgen wilde ik een paracetamol slikken – misschien was het de stress, maar ik had een lichte hoofdpijn en wilde die weg hebben voordat ik vertrok, ik slikte de pil in, nam mijn glas, vulde het half en sloeg het in één keer achterover. Ik proefde meteen “sop” en snapte ook meteen wat het moest zijn – deodorant. Er vanuit gaande dat er geen zware giffen in zoiets zitten, was ik niet in paniek, maar heb ik meteen nog twee (schone!) glazen water gedronken om de oplossing te verdunnen. Meteen ook wat gegeten, kijken hoe de boel zich hield. Niet. Ik was vrij snel heel beroerd, mijn maag pikte het niet. Gelukkig was ik ruim op tijd opgestaan en had ik nog wel wat tijd te verspelen om alles eruit te kieperen.
- Om mijn huis klaar te maken voor de huurders had ik alles doorgeworsteld. Ik wist dan ook heel zeker dat mijn paspoort in mijn bagage zat. Niet op zolder, niet in mijn huis. Na een paar uur rijden nam ik een pitstop en checkte mijn papier. Nergens paspoort te vinden. Niet in mijn tassen, niet in mijn bak met administratie, niet in mijn autovakjes. Ik had dat natuurlijk de dag ervoor moeten controleren… Tja, wat dan. Zonder paspoort kun je de boot niet op. Bidden dan … mijn lessen van de afgelopen jaren toegepast – bidden voor details. “Kijk in dat doosje”. In mijn achterklep zat een doosje met nieuwe schrijfblokken, kaarten, enveloppen, dat soort dingen. Het leek me handig om dat mee te nemen in plaats van op zolder te zetten en hier nieuwe te moeten kopen. Maar ik wist ook dat ik daar geen paspoort in had gedaan. Met tegenzin toch gekeken, maar een vluchtige blik leerde me dat het echt alleen dat was – geen officiële papieren. Ik wist niet anders dan terug te gaan en een nieuwe aan te vragen – want thuis kon het ook echt niet zijn – kwijt. Dat zou een week duren. Dus toch nog één keer bidden. “Kijk in dat doosje”. Ik heb waarschijnlijk een paar keer met mijn ogen gerold voordat ik zuchtend en sputterend weer de boel uitpakte, het doosje tussen alles uitviste en grondig doorworstelde. Wat denk je – op de bodem zat een envelop. Van de notaris. In de weken ervoor had ik daar wat papieren moeten tekenen met identiteitsbewijs. Waarom en wanneer ik die papieren in dat doosje heb gedaan – ik heb geen idee. Met het uitsorteren heb ik een fout gemaakt en het niet in mijn administratiedoos gedaan. Ik miste natuurlijk de boot die ik wilde hebben, het volgende uur bleek (het enige) uur te zijn dat de boot niet gaat – maar ik ben geland in Engeland.
Al met al een weg met hindernissen door mijn eigen dommigheid, maar door Gods interventie ben ik er dan toch gekomen, al was het later dan ik had gehoopt.

Het is maandagmorgen en we zijn weer van slag gegaan met 3 kleine Bijbelboeken. Het is hier stil – sommigen zitten liever alleen en proberen ergens een hoekje in het pand te vinden. Sommigen hebben het nodig om zich “gezien” te voelen en zitten liever midden in de drukte, zodat ze de neiging om internet te openen beter kunnen onderdrukken. Er zijn altijd mensen die op een bepaald moment op de piek zitten, en anderen die door een dal gaan.

Er staat een Koreaanse vraag op het bord geschreven van een meisje dat vraagt “ik ben mijn Engels verloren, als je het vindt, graag bezorgen bij..” Ik denk dat ze moe is, maar ze maakt dan ook hele lange dagen om haar werk eerst in het Koreaans te doen en dan te vertalen. Ik heb zoveel bewondering voor deze mensen! Zelf ben ik in het stadium gekomen dat ik af en toe een Engels woord zoek, maar de Nederlandse ook vergeten ben en het dus zelfs niet op internet kan vertalen. Ik moet dan echt even graven.

Mijn slapie werkt in bed, want ze is half ziek. Zelf heb ik na die deodorant aanval weinig te klagen gehad. Alleen mis ik mijn fitness uur. Tja, zeven dames bij elkaar betekende heus veel kaaktraining, maar afgezien daarvan voel ik dat het me echt sterker en soepeler hield dan dit zitten – ik ben zo stijf. Ik heb van de week wat zwakke pogingen gedaan om dat weer te integreren in mijn programma. En ik mis mijn trackball muis – mijn jarenlange maatje op het werk. Mijn hand/arm protesteert, dus ik heb een investering gedaan op Amazon om op lange termijn te kunnen blijven computeren.

Ondertussen is er zoals altijd in YWAM een doorgaande gebedsvraag voor voorziening.
Voor studenten of staf die platzak zijn en visa of inschrijfgeld moeten betalen.
Voor Isle of Man (Keith – een staflid – afkomstig van dat eilandje wil in ieder huis een Bijbel bezorgen MET programma’s om mensen ook aan het lezen te krijgen).
Voor de Filippijnen. Over twee weken zal er een delegatie van onze basis naar de basis gaan, waar ik van de zomer ben geweest. Vandaar uit hopen ze met plaatselijke pastoren en werkers naar het rampgebied te gaan. De mensen waar ik mee heb gewerkt zijn in orde, voor zover wij weten (de vrijwilligers kwamen van over het hele land, niet van iedereen is bekend hoe het is).
Voor het huis – heel oud, vraagt heel veel onderhoud. En er is uitbreiding nodig – het is moeilijk om voldoende leefruimte te vinden.
Soms vind ik dat lastig. Ik denk dan dat ik als Westerling als één van de geldpotten wordt gezien. Dat zegt niemand, hoor, maar ik moet daar echt op letten dat ik een vraag om gebed niet als een verkapte vraag om geld zie. En ondertussen kreeg ik via de “kerkrekening” een gift over gemaakt, waar ik zelf heel blij met ben. Dank!

Vorige week moesten we voor het eerst een proefles of preek houden. Ik heb een les gehouden met als voorbeeld item… pepernoten. Heel Hollands. Ze lagen al in de winkel net voor ik vertrok. Wie echt lekkere speculaas wil proeven, moet naar mijn (bijna) buurman bakkerij in Lexmond – en dat ik is niet het enige waar ze geweldig goed in zijn. O, wat mis ik soms een stevige donkere snee brood met pittige kaas!

Geniet van de herfstkleuren!

Internettip: www.testoffaith.com